جناب مرحوم غلام محمد درد صاحب دو دوستاں دے درمیان اک کہانی لکھی اے اک سردار ہے اک غریب اے اوہناں دا آپس اچ پیار وی بڑا آ لیکن کسے وجہ تو ناراضگی ہوئی ہے تاں سردار اپنے غریب سجن نوں اپنے وطن تو کوچ کرن دا حکم دتا اے تے غریب منت کس طرح کیتی اے. کہانی پوری پڑھسو اچھی لگی تا مرحوم نو دعا دے چھوڑیائے مہربانی. مجبور آہدا اے کہ.
مینوں ٹورو نہیں تہاڈا نوکر بن کے ساری زندگی نوکری دیساں.
نت دُھوڑ تہاڈیاں جُتیاں دی ودا پپڑیاں نال پُجھیساں.
تَعظیم اچ وال دا فرق نہ آوسی تہاڈی زیارت حج سمجھیساں.
ودے بعد اچ لوک مثالاں دیسن انج. درد. پریت پلیئساں.
لیکن اس عادل دے وچ کوئی تبدیلی نہیں آئی انجے حکم رہیا کہ توں ونج تے مجبور آہدا اے کہ ہن ونجن دا ویلا نہیں لیکن اک وعدہ رہیا.
میں دھمیں دا سورج راہے اُبھریساں ہنڑ کر نہیں بے آرام ایں
میرے ٹُرن دی خیر اے لہہ جاون تیرے مگروں کل الزام ایں
ٹُر ویساں درد نہ ہوون دیساں تساں راجیاں نوں بدنام ایں
کل نظر نہ آؤساں کرن دیئو چھڑا آج دی رات قیام ایں
دھمیں وعدے دے مطابق پکھیاں پَٹ کے سردار دے گھر اَل منہ کر کے غریب آہدا اے.
پکھی واساں پکھیاں پَٹ لیاں نی لئے. درد. سمال جاگیر اے.
توہئیں سجن ریئس دی نگری چو کیتی ویندین کُوچ فقیر اے.
جَھکیں نہیں متے ساڈیاں جُھگیاں وچ کدی لئے آوی تقدیر اے.
تیری لوڑ مٹیساں بھاویں ویچنی پئے گئی مینوں تن دی اک اک لیر اے.
اگاں ٹُر کے تھوڑا جیا مجبور پچھوں تک کے وت آہدا اے.
چلو ہُن تے خوش او لہہ گیا نے سروں. درد. غریب دا بھار اے.
مَتاں مل ونجے تخت مبارک وچ دسو لگدیاں نوں سرکار اے.
میں تاں تاک دے اُوڈھر رو دھو کے لئیساں آپنڑا وقت گزار اے.
پر تینوں وی چودھار دا ملکھ آکھیسی توں ٹھگ ایں نہوں لجدار اے.
مجبور اگاں شہر چو باہر نکل پیا اے تے ٹُردا ویندا اے تے آہدا ویندا اے.
مُل کچ دا لایا ای ہیریاں نوں بھلا ہووی سجن صراف اے.
تیری شاہی اچ رہ کے ویکھ لیا ہے توہیں عادل دا انصاف اے.
اَگاں کوئی سرکار تے بھار نہ دیساں کریں پچهلیاں غلطیاں معاف اے.
پیا ہُسڑ تاں دُوروں کر لیئسی تیرے شہر دا. درد. طواف اے.
کسے ویران جگہ تے جا کے بہہ گیا ہے کہج عرصے تو بعد اس شہر دا کوئی بندہ ملیاس اُس نو آہدا اے ویندا پیا ایں میرے سردار نوں اک پیغام دیئں انہوں آکھیں کہ.
جیئتھوں جھڑکاں نال وسیب چھُڑایا ای اُہو بشر بڑا غمگین ای.
پریشانیاں دے اَنسُوئیاں راہاں تے ٹھُڈے کھاندا نت مسکین ای.
بھاویں اُس مجبور دے مان مکا کے کیتی ساہنگیاں دی توہین ای.
اُوہن وت وی تہئیں جیا کوئی نہیں دسدا جے رب تے. درد. یقین ای.
وت پریشان ہو کے اپنے آپ نال خیالاں وچ ای جھگڑیندا اے پیا سردار نو مخاطب کر کے کہ.
تیتھوں بَدزَن کرن تے سئے وس لایا اے نہیں منڑدا دل بیمان ایں
کے پتہ اس نو کی گھول پئیوایا اے توہئیں شوغ مزاج انسان ایں
بھاویں جتنے ای تیز گُھلیندا وت بے تکیاں دے طوفان ایں
تیرے نال دا درد وسیب اچ کوئی نہیں دل پاگل دا اعلان ایں
بقطاں چھ ودیاں.
کدوں میرے ماہئ آؤنا ایں آکھیں گنئدیاں دیہں ودیاں
No comments:
Post a Comment