قافیہ برسٹ پردیس دے اوجھڑ راہاں تے

کدی رج کے ہسدا سامنڑے بہہ کے ڈیوے بالے ساۓ خنگاں تے

اوھدے اگے پِچھے راہنڑاں دیہنہ سارا راتی ونج کے باہنڑاں راہاں تے

پوری منت تاں ھو گٸ ہاسیاں آلی پر ہاسیاں ماریا تھاں تے

اساں سجنڑ نوں ہسدیاں ویکھیا سہی پر ہسیا کیف اساں تے

اوہنوں قاصد ونج کے آکھ دیویں تیرا شمس ہئ آخری ساہاں تے

ہیسو جان لباں تے اکھیاں نوں لائ بیٹھاای تیریاں راہاں تے

ضد ویندی کر اج ضد پالا نہ زور رکھیں ناہاں ناہاں تے

بس آخری ہچکی لینا چاہنداۓ تیری نازک ریشمی باہاں تے

راہگیر وی پچھدن کے ھویائ روندا ویکھ کے سنجیاں راھاں تے

سنڑ گال انہاندی چپ کر ویناں آمندا کوئ نہیں لفظ زباں تے

جداں یاد آندائے کدی وسدا ھاموں چل چھریاں ویندیاں ھاں تے

تے روندا درد اے اپنڑی قسمت تے نسوں رنجگی کائ سجنڑاں تے

دو راھی ھن تھکے اوئے سفراں دے آ بیٹھے رکھ دی چھاں تے
ھک سمنڑ دا عادی سیں گیا ھا سر رکھ بھائیوال دی بانہہ تے
جیہڑا جاگدا ھا تلوں بانہہ کڈھ کے گیا ھٹ پچھلیاں قدماں تے
ھک ناں دا یوسف اجھنڑ وی ملدا اے اس کھڑے ہوئے سجنڑ دے راہاں تے

تیرے وطن دی آب و ھوا مینوں مجبور کیتااے سفراں تے

نئیں شوق غریب الوطن کریندا سِہل رکھنڑیں پمدی اے ہاں تے

اُنھاں کُوچ دےحکم رفیق چا دِتیُم گھنڑیں مانڑں جنہاں دیاں بانہاں تے

تاہیں ہرے ھوئے بخت دے نحس پچھانویں نئیں پونڑ دتے سجنڑاں تے

اسے آس تے ہر کوئی رکھ لیندا اے جداں ھویا باہساں چھاں تے

ہتھاں نال گلاب میں لائے ھانی لگے خار غریب دے ھاں تے

متاں غیر ناہ اس نوں پٹ چھوڑن دتے پہرے سنیاں راہاں تے

افسوس رحمان تے دھپ آ گئی چھاں ڈھل گئی ھور کہناں تے

بندا اپنڑے شجر تے ناز کرے رکھے آس نہ مانگوی چھاں تے

اس دور دے وچ بنا مطلب توں کیڑا باھندا اے کیں دیاں راھاں تے

روندا چھوڑ کے ڈھولا ٹر ویسن جہڑے کھیڈدے ھن اج ھاں تے

ھنڑ وکھرا سمنڑ دا عادی بنڑ نت کونڑ سویندا ایئ بانھ تے

بھلا سجنڑ دوپہریں کونڑ ٹوریندای پردیس دے اوجھڑ راہاں تے

دل سینہ چیر کے باہر آ پمداۓ پٹی کونڑ بنھیداۓ ہاں تے

دھپ جانڑیں تے ہاشمی میں جانڑاں ضد چھوڑ قرآن دے ناں تے

مینوں اکھیں دے چھپر بنڑاونڑیں پۓ تینوں ڈھول بہیساں چھاں تے 

اسی سونڑ دے عادی ہو گئے آں ہن توہئیں منٹھار دی باہنہ تے

وت مار نہ گھتیں ڈنگ گزر نہ جاون ساڈے روندیاں روندیاں راہاں تے 

لجپال. ابرار. جے لگدے ہوون وت کہئ تک پئونی اے شاہاں تے 

تیرے ورگے سجن جے کنڈ تے ہوون او وڈے ہوندین فخر جہاں تے

میں تاں دھپ ویکھی اے چن ماہی تیرے پیار دی گھاٹی چھاں تے

جیویں ساھندا بول شریکاں دے ہتھ رکھ کے دُکھدے ھاں تے

چلو اوکھی سوکھی نبھ ویسی کجھ ھوسی اثر دوھاں تے

ایہو فرق اے تیری سجنڑاں اچ نبھسی ودا ریاض نبھیسی راھاں تے

اودی کیوں نہی دید نصیب ھوندی اکھیں راھندین جس دے راھاں تے

کیڑے ملکھ دی ذینت ونج بنڑیائے دس قاصد رب دے ناں تے

بھیڑا دیر نہ کر مینوں جھبدے دس سل رکھ لیئے قاسم ھاں تے

تیری چپ دے وچ جند نکل نہ جاوے مینوں کوئی نہوں تقوا ساهاں تے

چِھیڑے کوئی چا گل پردیسیاں دی بند ترُٹدین وانگ چنہاں تے

وت پُرنم آکھ اللہ راسیاں دی لگ ویندی اے کہیں دیاں راہاں تے

تک شام دے ویلے پکھواں نوں جداں ولدے ہن وطناں تے

رحمان آکھیندا اے رو رو کے توں وی ہٹیں آ رب دے ناں تے

نویں کائی نہی سجنڑ وکاندے راہندن ، ہر دور اچ سنگت دے ناں تے

بوٹے پیار پریت دے ہر کوئی لینداۓ ، بہندے قسمت والے چھاں تے

ٹُر پوئیے لبھنڑ تاں کوئی کوئی لبھداۓ ، لجپال حیات جہاں تے

جداں گھاٹے جھلنڑ دا وقت آ جاوے ، سئے ہتھ رکھ باھندن ھاں تے

میرے سجنڑ دے دیس نوں ویندیا راہیا زرا رک ونج رب دے ناں تے
میرا لئی ونج ہک پردرد سنیہڑا دیویں لازمی لکھ لۓ هاں تے
اس لاپرواه نوں گهر ونج آکهیں ہائ سمدا جیہندیاں بانہاں تے
مجنوں دے روپ اچ مدتاں دا اووو درد کهلوتائ راہاں تے

اج نال سبب بے دھیانی وچ ہویا گزر پُرانڑیاں راہاں توں
اک ٹاہلی ویکھی ریاض چھنگیندی کسے وال چا پٹیا ہاں توں
کوئی گزریا ویلا یاد جو آیا پیاں ہنجواں لُہڑ پلکاں توں
کائنات دے سُکھ قربان کراں اُس ہِک مرلے دی چھاں توں

چلو تیہاں تے رئ ایمان دی کر کدی اج تائیں ڈٹھا ایئ چھاں تے
بھڑیا دس تاں سئ مجبور نہ ہوندوم اٹھ پاہر کیوں نبھدے رانہہ تے
اوتھے موڈھے یار دیویندے ہن جیہندا ہووے کوئ دنیاں تے
جے ریاض سہارہ کوئ ہوندا تاں ہک ہتھ کیوں راہندا ہاں تے

ڈھڈھوں فخر تے مانڑ زیادہ ہن بےدرد دے وطن دی چھاں دے
اُوہدی عارضی ٹیک تے آدھا ہاموں ول آؤسن دینہوں سنجیاں دے
برعکس بےلوث غلامی دے بنڑے وَت وی جُرم اسانہہ دے
جنہاں ہار دِیوائیس جاہ جاہ تے مُل پئے گئے درد انانہہ دے