سجنڑاں دے مگروں لوڑ توں باہلی ہاموں آہدھا بھاجڑ گھت نیٔیں
چنگا راہسیں ریت دے ایرے تے میرے مانڑدے کهوٹے چهت نئیں
دلا ہاوں ہمتال تے مرضیاں آلا منی تیں مجبور دی مت نئیں
لگی سٹ ایئ درد تاں ھنڑ ودا آھنا ایں کسے بشر تے وسنڑا وت نئیں
پچھوں بھنیاں کونڑ پھدھائ دیندائ دھنگی بنڑدی ساجھ سنگت نئیں
اگے کتنڑاں درد ذلیل ہویایں تینوں اجنڑ پئ آندی مت نئیں
پرہاں ویندیاں کر بےقدریاں نوں ککھوں ہولا ہو وت وت نئیں
انجے کہیں دے مگر ونجا نئ زندگی دھنگی کہیں نوں تھبیاں گھت نئیں
اج ہر کوئی حد توں ڈھیر سیانڑا ای تیری کہیں وی مننڑی مت نئیں
جداں ہنڑ تائیں لگدا سمجھیا کہیں نوں ککھوں ہولا ہو وت وت نئیں
کدھاں جتنڑے تائیں مضبوط نہ ہوون کدی درد کھلوندی چھت نئیں
تیرے سر تے بخت دے ست آسمان ھن میتھے غربت کجنڑ دی چھت نئیں
تیرے نال دعائیں ھن ملکھ دیاں میرے حق اچ اپنڑی رت نئیں
تیرے ھک ھک سد تے سو سر خم میری کئیں گل وِچ ساہ ست نئیں
جیڈا اجکل لوکاں سمجھ لیائے ایڈا جرم تاں ظل غربت نئیں
دل مجروح مجبور بے وس نوں بہوں ہٹکیا اے آندی مت نئیں
بھیڑا وت وت لچے سجنڑاں نوں میں آکھن کانڑ تاں گھٹ نئیں
اگے لگدیاں دے دکھ جھل جھل کے رہی رَتی برابر رت نئیں
کدی اختر لٹے ہوئے سجنڑاں دے آکھیں ویکھیا اے وسدے وت نئیں
No comments:
Post a Comment