پنجابی دوہڑے: 04/26/19

Friday, 26 April 2019

جے نہوں پُجدا تاں رکھ نئیں سانگا چنگی نِت دی بے تکیائی نئیں

جِدوں لبھدائی تخت اُدائیں رَل ونج مینوں بیشک رِنجگی کائی نئیں

مُل ہر کوئی جنس دا ویکھ کے لَیندائی گل سمجھیں محض ہوائی نئیں

میتھوں ودھ کے تیرا قدر کرے ایڈی پاگل درد خدائی نئیں

کدی قسمت بَھئیں کے وت لئے ونجے ہا اسے نکھڑے سنگ دی جوح وچ

اوہناں وسدیاں جائیں نوں ویکھنڑ دی ہے حسرت دل مجروح وچ

توڑے کجھ تسکین منور آ ویندی بے چین تڑپدی روح وچ

رہی کائی نہی دولت ھنجواں دی ہُنڑ چشم دے اُجڑے کھوح وچ

بُھکے رج وی پون تاں بُھکے ای رھندن گل بات بدل نہی ویندی

نویں کپڑے پا کہ شوھدیاں دی اوقات بدل نہی ویندی

‏بیلی ٹھگیاں کرن تاں دُکھ لگدا اے کائنات بدل نہی ویندی

پٹہ سونے دا کتے دے گل پائیے اوہدی ذات بدل نہی ویندی

کل وکھرا سد کے آکھیا سوں مینوں سجن بلایا گھٹ کر

میں مالک ھاں خود مرضی دا مینوں توں سمجھایا گھٹ کر

بدنام کیتا ای مینوں جاہ جاہ تے میرا ناں وی چایا گھٹ کر

ایویں زندگی توں ہتھ دھو باسیں میرے شهر وچ آیا گھٹ کر

اساں خود استاد ہائیں تے سانوں پڑھن سکھینائیں

اساں خود استاد ہائیں تے سانوں پڑھن سکھینائیں تیرے جتنڑاں ٹھیک اے زر نہیں

بھاویں سجنڑ چالاکیاں لکھ کریئے کدیں کوڑ دے بجھدے تھر نہیں

ویکھی بیٹھاں توڑ نبھاونڑ آلے تیرے جذبے طاقت ور نہیں

سانوں جگ استاد سدینداۓ ساڈے نال استادیاں کر نہیں

حق دار جو هے اودا حق بنڑدے ودا بے شک ظلم کماوے

اللہ اس توں وده توفیقاں ڈیوس کہیں ویلے ترس نا کهاوے

سر خم رکهساں منہ اف نا تهیسی تے جیویں دل آکهس آزماوے

هے بے وس زندگی ڈهول دے ناویں ودا خوشیاں نال هڈهاوے

سارے سجن تاں ھکو جئے نئیں ھوندے بڑا فرق دے نال جہان اے

جیہڑے قدر شناس تے مخلص ھوندن گھٹ لبھدن اوه انسان اے

جیویں نافرمان اولاد دا ھوندا ماں پیؤ نوں بہوں ارمان اے

انجے سنگت بے قدرياں دی ساری زندگی دا نقصان ا ے

میں تاجر درد دی دنیاں دا بے رخیاں دا شوقین ھاں

میتھوں پیار دی غلطی ھو پئی اے تاھیں ہر ویلے غمگین ھاں

میرا خلق خلوص ناکام رہیا کر بیٹھا جرم سنگین ہاں

جیندا اج تائیں کوئی نئیں سائیں بنڑیا میں او بے کس یاسین ھاں

خامی ہوندی اے ہر انسان دے وچ جیڈا سالک عقل دانا ہووے

اوتهے لڑن مناسب نئ ہوندا جتهے لڑن دی یار نه جاہ ہووے

بندہ سنگتاں نال ای سوہنڑاں لگدائے شالا رکھ وی نه تنہا ہووے

چنگے ڈنگ نبھ ویندن زندگی دے جے لگدا صاحب وفا ہووے

مُل کوئی نہی تیریاں اکھیاں دا تیرا ترچھا تکنڑ عجیب اے

جہیڑا بچ گیا تیریاں اکھیاں توں بندا او کوئی نیک نصیب اے

ہری سیت نشیلیاں اکھیاں دے ھویا یوسف جدنڑ قریب اے

ہکی تکنڑی نال خدا دی سہوں تھاں سٹیا ای مار غریب اے

ساڈے وطن غریب دی اپنڑی قسمت پردیس اچ شاہیاں کر آ

دعائیں دیندائی نوکر نسلاں دا دولت دیاں جھولیاں بهر آ

نبهی پچهلی عمر اوڈاریاں وچ لا کئیں سرخاب دے پر آ

مر گیئوس تاں کوئی دفنیسی چا تینوں درد نہ آکهسی گهر آ

تُہانوں سجنڑ غریب مُبارک دیندائے سَکیاں وِچ ہک مِک ہوئے دی

کمزور نصیب توں بچ گئے او مانڑو چڑتل بخت نِروئے دی

پکی فصل تاں گل تُہاڈے ذہن توں لہہ گئی میری نوکری دے کھوہ جوئے دی

جیویں جیندیاں درد بنھائی نہے پگڑی اِنجیں قبر بنھہیسو موئے دی

میں عرض کراں لا غرض سجنڑ سُنڑ عرض ضرور غرور نہ کر

تیڈے عشق میکوں مجبور کیتے مجبور دی من مجبور نہ کر

میڈیاں دھاڑاں کوکاں سُنڑدا رہ محبوب بھانویں منظور نہ کر

میں ساغر تیڈا خادم ہاں میکوں مار مُکا ہک دور نہ کر

کدی ملیں ہا شکل انسان ءچ غربت گھروں دھکیاں نال کڈھاؤں ہا

سنجی غربت غربت ہاۓ غربت جا جا بد نام کراؤں ہا

وت واڑ زمین ءچ ادھ تائیں اتوں پتھراں نال کٹاؤں ہا

ککھ چنڑ کے شاکر نفرت دے لا تیلیاں ساڑ چھوڑاؤں ہا

راہ آہی جنگلات دا تے گھُپ انہیری رات ہائی

زور ہائی طوفان دا تے بےبہا برسات ہائی

سنِے ویس اِچ کنمبدا ہویا میرے ویہڑے وڑ پیا

مُدتاں بعدوں میرے گھر عید دا چن چڑھ پیا

اتنی راضی اچنڑاں چیتی ہوئی رب دی ذات ہائی