ہِک درد کلاس اچ توں کوئی نہُوں

اُستاداں دی پہچان گئی شاگرداں دا عرفان گیا

سجنڑاں نوں پھوٹے چُوونڈھ گئے ٹُر مرضاں دا لُقمان گیا

ہر پاسے سُنج دے بھنڈڑے ہِن لُگ کر کے وسدے بھانڑ گیا

سِروں بالاں دے اسمان گیا لُڑھ بیوہ دا ارمان گیا

اسٹیج تے جنج اے شاعراں دی پر دُلہن کنّوں بُٹّی اے

ہِک درد کلاس اچ توں کوئی نہُوں لگدائے اسکول نوں چُھٹی اے

گلاں بالغ پن دیاں بچپن وچ کوئی انج دیاں فرد نہ مُڑ کرسی

کرے ویلے دے نمروداں نوں جو انج بے پرد نہ مُڑ جمسی

ایڈا خودکش قلم تے کاغز دا کوئی دہشت گرد نہ مُڑ جمسی

میرا دعویٰ ہے سرگودھے وچ کوئی دُوجھا درد نہ مُڑ جمسی

سب ڈوڈے کھکھڑیاں دسدے ہِن عزرائیل نے چُنڑ لئی پُھٹّی اے

ہک درد کلاس اچ توں کوئی نہوں لگدائے اسکول نوں چُھٹّی اے

جویں دندُّنڑ پٙٹ کے کٙنڈیاں دا مستی وچ نِکھر گلاب امدا

جویں تروڑ کے جپھّی بچپن دی ہے نعرہ مار شباب امدا

جویں دے کے خوشیاں نیند دے وچ ہے کرن بکھیڑا خواب امدا

جویں کر کے جھات حسینہ دے رُخ تے یک لخت نقاب امدا

اُنجے درد تیری پوہ پھُٹّی اے اُنجے ہو گئیوں جُٹّی جُٹّی اے

ہک درد کلاس اچ توں کوئی نہوں لگدائے اسکول نوں چُھٹّی اے

ساہیوال لگے موہِنجوداڑو سرگودھا دِسے ہڑپہ اے

صدیاں وچ جمدِن جو لیندن تاریخ دے ہاں تے ٹھپّہ اے

کہیں دے ارمان پُنڑی گئے ہِن کہیں کول کٙھسی گیا پپّہ اے

جھنگ رووے اپنڑیں قسمت نوں کُھس جیتھوں گیا بِلپّہ اے

مستی وچ بولدے تِتّر دی صیاد چہ کنّہی گُھٹّی اے

ہک درد کلاس اچ توں کوئی نہوں لگدائے اسکول نوں چُھٹی اے

جیئں تالے تروڑے ہوٹھاں دے اج اُوں ہوٹھاں تے تالا ہِے

جویں اُڈیا قہلا قہلا ہا اُنجے اُڈ گیا قہلا قہلا ہِے

کیوں صبر نہ ہووِن بے صبرے گیا پِھس چیچی دا چھالا ہِے

جٙھٹ جٙھٹ چھت دیاں ہنجواں نوں خود پِس لتھا پرنالا ہِے

ساون نوں گوتے آ گئے ہن برسات جو اکھیوں اُٹّھی اے

ہک درد کلاس اچ توں کوئی نہوں لگدائے اسکول نوں چھٹی اے

آ ویکھ نہ رونقاں لگیاں ہِن ہن بیلی بیل نبھانڑ آئے

ہک بئے نوں ہِن پرچانڑ آئے تیرے نال ہِن شام منانڑ آئے

غٙش پون سکندر ، انصر نوں نالے عمر ، فاروق ، کنڈانڑ آئے

الطاف ، ریاض ، لطیف ، عاقب ، ہِن جھنگ چوں دینڑ مُکانڑ آئے

تیرے بیلیاں دی مجبور حسرت کیہں کُھڈیاں نال چہ کُٹّھی اے

ہک درد کلاس اچ توں کوئی نہوں لگدائے اسکول نوں چھٹی اے

ماں بولی جیہں تے ناز کرے ہنڑ ایہہ جئے قافئیے کیں بنھڑِن

ہنج لُڑدی ویکھ کے دکھیاں دی تسکین دے نغمے کیں پڑھنن

متاں ہجر اچ زندگیاں ہٙڈ جاون انج سوز دے مِصرعے کیں لِکھڑِن

ہنڑ ہجر اچ انھہیاں کیں ہونڑاں یعقوب تو چولے کیں منگڑِ ن

کیں ظلم دے کاں تو غربت دے ڈٙڈ کٙھسڑیں مار کے جُھٹی اے

ہک درد کلاس اچ تو کوئی نہوں لگدائے اسکول نو چھٹی اے

نضماں دے ہتھ اچ سنگلی ہے قتعیاں دے ویہڑے ماتم ہے

غزلاں دیاں سیڑھاں رُکدیاں نہیں گیتاں دی جھولی چھم چھم ہے

ماہیئے دے وینڑ ڈکیندے نہیں دوہڑے دا ریاض الم خم ہے

گلوکاراں دے سُر سازاں چوں ہے لگدا ٹُر گیا سر گم ہے

کِھڈکاری کھیڈاں بھن گئے ہِن ہُنڑ لُولیاں دے ہتھ گُٹّی اے

ہک درد کلاس اچ توں کوئی نہوں لگدائے اسکول نوں چھٹی اے

بہراں استعفے دے چھوڑے ہے قافیہ کر ہڑتال گیا

بے گُریاں چاٹاں جھل جھل کے عوضان دا منہ ہو لال گیا

ہتھ کھاڈی ہیٹھ تخیّل دا لئے درد روانی نال گیا

گو ٹُر گیا ہے ماں بولی دی پر قبر تے ڈیوا بال گیا

ٹُٹ جانڑ دا کوئی ارمان نہی ارمان ہُلاریو ترٹّی اے

ہک درد کلاس اچ توں کوئی نہوں لگدائے اسکول نوں چُھٹی اے

اِتھوں خالی ٹُھوٹھے بھر بھر کے سئیں منگتے صاحب ذر بنڑ گئے

ایڈی برکت آلی خیر آہی گمنام کئی ناں ور بنڑ گئے

جِتھے نچدی ریاض جہالت ہاہ اُتھے علم دے ہن دفتر بنڑ گئے

اُو خود گھر توں بے گھر ہو گئے جہندے گھر توں کئی گھر گھر بنڑ گئے

آئی جہندے مُنہ منہ پٙھٹ بنڑیاں ایڈی طاقت آلی گُھٹّی اے

ہک درد کلاس اچ توں کوئی نہوں لگدائے اسکول نوں چُھٹّی اے

ہووی پیریں تِلّے گچ کُھسّہ یا ہو کٙھبکاونڑیں جُتّی اے

گل مُکدی ریاض پرانڑاں تے سج دھج نہی کڈھدی بُتّی اے

کدی ترلیاں نال نہ کٙنڑ ودھدا جے گڈہیئے فصل کرُتّی اے

گھر سادھاں دے آباد سدا بھاویں چوراں لوٹی لُٹّی اے

ہک درد کلاس اچ توں کوئی نہوں لگدائے اسکول نوں چُھٹّی اے

کیڈی جوڑی ہاہ دو درداں دی تقدیر چا پُھوڑے سنگ پُھٹ گئے

ایہا پُھوٹے پُھوڑے بنڑ بنڑ کے سنگ رنگ کے انگ دا گل گُھٹ گئے

ہنڑ بھوگ ہکلیاں روگ سبّھے کر سوگ سنجوگ دے ہتھ چُھٹ گئے

رُو وے بٙھیرمی جوگ نصیباں نوں درداں دے بول دے کٙھب ترٹ گئے

ہر انگ تے وینڑ کریندے ہن سازاں تو راگنی رُٹّھی اے

ہک درد کلاس اچ توں کوئی نہوں لگدائے اسکول نوں چُھٹّی اے

تینوں واپس تے نہی لا سگدے قانون ہے وائے تو باہلا اے

اُنج سجن کسے نہی گٙھٹ کیتی پرچایا آنڑ نرالا اے

تیرے احتشام دے چو گردوں انج سجناں تنڑیا جالا اے

جویں دھرتی گِرد ہمالہ اے یا چن دے باہروں ہالا اے

ہر اکھ نپیڑیاں لگدا ہاہ کہیں بکّڑ وال دی اُٹّھی اے

ہک درد کلاس اچ توں کوئی نہوں لگدائے اسکول نوں چُھٹّی اے

آخر تے دعائیہ شعر اے کہ

جہڑے رستے دا اج راہی ہیں شالا اُو منزل آسان ہووی

کملی دا سایہ سر تے رہی خود راضی رب رحمان ہووی

جویں دنیا تے پہچان ہائی اگے اس تو ودھ پہچان ہووی

جویں درد غلام محمد ہیں اِسے ناں دے نال سنجانڑ ہووی

جنت دیاں کھڑکیاں کُھل وینی ہووی ہتھ مدنی دے گُٹّی اے

ہک درد کلاس اچ توں کوئی نہوں لگدائے اسکول نوں چُھٹّی اے