رکھ دی فریاد

رکھ دی فریاد

ہک دیہنہ دی گل اے سویرے سویرے،
میں بستر چوں اٹھیا کراں باہر سیر اے،

نہر دے کنارے تے میں جا رہیا ساں،
نظر اپنی ماحول تے پا رہیا ساں،

بہاراں دی رت ہائی منظر حسیں ہاہ،
پکھواں دا بولن بڑا دلنشیں ہاہ  ،

 رستے دے وچ ہک شجر جھکیا ڈٹھا
میں اس باوفا دا صبر مکیا ڈٹھا

سر سٹ کے سجدے اچ روندا پیا ہاہ
گئے وقت نوں اوہ بلاؤندا پیا ہاہ

میں پچھ بیٹھا نپ کے سکے رکھ دی ٹاہنی
مینوں کھول کے دس تو اپنی کہانی

اس رو کے دتا ایہہ مینوں جواب اے
ناں پچھ، میرے غم دی تو جھلسیں ناں تاب اے

مینوں ہک بشر ایتھے مل لے کے آیا
میرا دھڑ زمین اچ اوھنے چا لکایا

اوہ نت روز پانی پلاندا رہیا سی
مینوں اپنی الفت وکھاندا رہیا سی

میری سیوہ وچ اوس بڑا زور لایا
پھر میتھے جوانی دا ہک دور آیا

میں اوہندی وفا دا انج بدلہ چکایا
میں پھولاں تے پھلاں دا سائے بھار چایا

چالی 40 سال خدمت کریندا رہیا ہاں
اوہنوں اپنی چھاں تے بہیندا رہیا ہاں

میں دھپاں تے لوواں وی ساہندا رہیا ہاں
پر اوہنوں اپنے میوے کھلاندا رہیا ہاں

المیہ کی اے؟

بڑھاپے دے وچ اوہ سہارا ناں بنیا
میرے دکھاں درداں دا چارا ناں بنیا

جہندے ناویں ہو کے حیاتی گزاری
مینوں ویچ کے بن گیا اے وپاری

میری جڑ کھلو کے پٹیندا رہیا اے
میرے دل تے آرے چلیندا رہیا اے

میری اپنی حسرت ختم ہوئی تمام اے
میرا سارے رکھاں نوں دیویں پیغام اے

پیغام کہڑا؟

وفا کر کے شاہین،، لیا آزما اے،
بشر اس زمانے دا بہوں بےوفا اے۔۔۔