غربت دی یار مسیت دے وچ دکھاں جدن امام بنایا

غربت دی یار مسیت دے وچ دکھاں جدن امام بنایا

وت صبر دے یار مصلے تے اساں ھر لگدا ازمایا

اساں پڑھ کے فرض غریبی دے پچھاں جدن سلام ولایا

خالی سنگت دی صف تے ٹوپیاں ڈسیاں ہک سجن وی نظر نہ آیا

مل کے نکھڑنڑ دے خاب سارے،خیال آسن تاں یاد آسوں

مل کے نکھڑنڑ دے خاب سارے،خیال آسن تاں یاد آسوں

اجاں تاں سانول ہے رات پہلی،اے سال آسن تاں یاد آسوں

جواب تیکوں نا کوئی ملسی،سوال آسن تاں یاد آسوں

اجاں تاں عشرت عروج تے ہو زوال آسن تاں یاد آسوں

جھٹ بہہ ونج کول غریباں دے رلی ودی اے آس کدوکی

جھٹ بہہ ونج کول غریباں دے رلی ودی اے آس کدوکی

اکا ذہن توں  کاشف لاہندی نہیں تہاڈی ویکھی شکل جدوکی

گلاں دونواں پاسے غلط کریندے ھن پٹھی سوچ سوچیندے لوکی

متاں سکدیاں سکدیاں مر جاواں گھٹی پئی ھے صحت رتوکی

مینوں ہر دیہنہ دکھ دا دکھ لگدا اۓ تن نال جدوکی ورتی

مینوں ہر دیہنہ دکھ دا دکھ لگدا اۓ تن نال جدوکی ورتی

شاہ ھو کے وطن تے لک ناں سگیم انج کھیڈ نصیب چا پرتی

ودا سک دی قبر تے وینڑ کریناں تے میرے حال تے ہسدی اے دھرتی

کم ظرفاں درد چاں گل کیتی ساری عمر دی کیتی کرتی

محبوب دی تعریف

عاشق نے آپنے لفظاں دا نچوڑ کر کے محبوب دی تعریف کیتی اے اگر داد نہ دیسو تاں اے ناانصافی ہوسیں ذرہ لفظاں تے غور کر کے

ﻣﮑﮭﮍﺍ

ﻣﮑﮫ ﻧﻮﺭﺍﻧﯽ ﺩﻟﺒﺮ ﺩﺍ ﺍﯾﻮﯼ ﺣﺴﻦ ﺩﯼ ﺧﺎﺹ ﺭﮨﺎﺋﺶ ﺍﮮ ﻻﺋﻖ ﻧﻤﺎﺋﺶ ﺍﮮ

ﭘﺌﮯ ﻧﻘﺶ ﻧﮕﺎﺭ ﺩﺳﯿﻨﺪﮮ ﮨﻦ ﮐﯿﺘﯽ ﻗﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺁﺭﺍﺋﺶ ﺍﮮ

ﺟﯿﮩﮍﺍ ﺗﻞ ﮨﮯ ﯾﺎﺭ ﺩﯼ ﺗﮭﻮﮈﯼ ﺗﮯ ﺍﻭﻭﯼ ﻗﺎﺑﻞ ﺻﺪ ﺳﺘﺎﺋﺶ ﺍﮮ

ﺁﮈﮬﺎ ﮨﻦ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﺍﻧﺎﺭ ﯾﻤﻦ ﺩﮮ ﺟﯿﮩﮍﮮ ﺭﺍﮨﻨﺪﮮ ﺳﺮﺥ ﮨﻤﯿﺶ ﺍﮮ

ﻧﮏ

ﻧﮏ ﭘﺘﻼ ﭘﯿﺎ ﻣﮑﮫ ﺗﮯ ﭨﮭﺎﻭﮮ ﺟﯿﻮﯾﮟ ﻓﻮﺝ ﺍﻧﺪﺭ ﺳﺎﻻﺭ ﺍﮮ ﮐﮭﮍﺍ ﺗﯿﺎﺭ ﺍﮮ

ﺍﯾﻨﺪﯼ ﺩﮬﺎﺭ ﻗﻨﺪﮬﺎﺭ ﺩﮮ ﺧﻨﺠﺮ ﻭﺍﻧﮕﻮﮞ ﯾﺎ ﺗﺎﺗﺎﺭﯼ ﺗﻠﻮﺍﺭ ﺍﮮ ﮐﻮﻥ ﺳﮩﺎﺭﮮ

ﻧﻘﺶ ﻧﮕﺎﺭ ﺷﺎﮨﮑﺎﺭ ﺍﻧﻮﮐﮭﮯ ﮐﺮﮮ ﮨﭧ ﮨﭧ ﮐﮯ ﻟﻠﮑﺎﺭ ﺍﮮ ﺗﮯ ﺳﭧ ﻣﺎﺭﮮ

ﺩﺭ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﺩﮮ ﺁ ﮐﮯ ﺁﮈﮬﺎ ﻟﯿﺎ ﺳﻮﮨﻨﮍﯾﺎﮞ ﺣﺴﻦ ﺍﺩﮬﺎﺭ ﺍﮮ ﻗﺴﻢ ﺳﺘﺎﺭ ﺍﮮ

ﮐﻦ

ﮐﻦ ﺑﻨﺪﯾﺎﮞ ﺩﮮ ﺟﮭﺮﻣﭧ ﻭﭺ ﺟﯿﻮﯾﮟ ﭼﻦ ﺑﺪﻟﯽ ﻭﭺ ﺁﻭﮮ ﺧﻮﺏ ﺳﻮﮨﺎﻭﮮ

ﺟﯿﻮﯾﮟ ﺑﺮﻕ ﺍﺑﺮ ﻭﭺ ﮐﭙﺮ ﭘﺎﻭﮮ ﺍﻭﻧﻮﯾﮟ ﺑﻨﺪﯾﺎﮞ ﺩﮮ ﻟﺸﮑﺎﻭﮮ

ﺁ ﻭﺕ ﻭﺕ ﮈﮔﺪﮮ ﻣﮑﮫ ﺍﻧﻮﺭ ﺗﮯ ﭘﯿﻨﺪﮮ ﺍﺩﺏ ﺩﮮ ﻧﺎﻝ ﮐﻼﻭﮮ

ﺁﮈﮬﺎ ﺟﺲ ﺳﻨﺎﺭ ﺗﯿﺎﺭ ﮐﯿﺘﮯ ﺷﺎﻻ ﺍﻭﮐﻮﮞ ﻣﻮﺕ ﻧﮧ ﺁﻭﮮﺯﻧﺪﮦ ﺭﺍﮨﻮﮮ

ﮔﺮﺩﻥ

ﮔﺮﺩﻥ ﯾﺎﺭ ﺩﯼ ﮐﭻ ﺩﯼ ﺟﺎﭘﮯ ﺯﺭﺍ ﭨﮭﯿﺲ ﻟﮕﯽ ﺑﮭﺞ ﻭﯾﺴﯽ ﻧﺎﺯﮎ ﺍﯾﺴﯽ

ﺭﮒ ﺭﮒ ﺧﻮﻥ ﺷﻔﺎﻑ ﺩﮮ ﺩﻭﺭﮮ ﮨﺮ ﺷﺮﯾﺎﻥ ﻧﻤﺎﺋﺸﯿﯽ

ﮨﻮﺳﯽ ﺟﻨﺖ ﺣﻮﺭ ﺿﺮﻭﺭ ﻧﺎﺯﮎ ﺍﺗﮭﮯ ﮐﯿﺎ ﮐﯿﺎ ﺭﯾﺲ ﮐﺮﯾﺴﯽ

ﮨﻮﯾﺎ ﺁﮈﮬﮯ ﻭﺍﻧﮓ ﺻﺮﺍﻑ ﮐﻮﺋﯽ ﺟﯿﮩﮍﺍ ﯾﺎﺭﻭ ﺳﻮﭺ ﮐﮯ ﭼﺎ ﻣﻞ ﭘﯿﺴﯽ

ﺳﯿﻨﮧ

ﺳﯿﻨﮧ ﻭﺍﻧﮓ ﻣﺪﯾﻨﮧ ﮈﺳﺪﺍ ﺟﺘﮭﮯ ﺳﻮﮨﻨﮍﮮ ﺑﺮﺝ ﻣﯿﻨﺎﺭ ﮨﻦ ﮨﺎﮞ ﭘﺌﮯ ﭨﮭﺎﺭﻥ

ﮐﻮﺋﯽ ﺩﯾﺪ ﻣﺰﯾﺪ ﺑﮭﺆﺍﻭﮮ ﮐﯿﻮﯾﮟ ﺍﮔﻮﮞ ﺑﯿﭩﮭﮯ ﭘﮩﺮﯾﺪﺍﺭ ﮨﻦ ﺑﮩﻮﮞ ﮨﻮﺷﯿﺎﺭ ﮨﻦ

ﺍﯾﺘﮭﮯ ﻋﻠﻢ ﮨﻨﺮ ﺟﺌﮯ ﺩﺭ ﻧﺎﯾﺎﺑﯽ ﺧﺰﺍﻧﮯ ﺩﻓﻦ ﮨﺰﺍﺭ ﮨﻦ ﭘﺌﮯ ﻭﭼﮑﺎﺭ ﮨﻦ

ﺁﮈﮬﺎ ﮐﻮﻥ ﺷﺎﮨﺎ ﺍﻭ ﻗﺴﻤﺖ ﻭﺍﻻ ﮨﻮﺋﮯ ﺟﯿﻨﺪﮮ ﮐﺎﻧﮍ ﺗﯿﺎﺭ ﮨﻦ ﺍﮮ ﺷﺎﮨﮑﺎﺭ ﮨﻦ

ﺑﺎﮨﻮﺍﮞ

ﺳﻮﮨﻨﮍﯾﺎﮞ ﺑﺎﮨﻮﺍﮞ ﺗﮑﺪﺍ ﺭﺍﮨﻮﺍﮞ ﮐﯿﮟ ﺟﻨﺪﺭﯼ ﺗﻮﮞ ﻻﮨﯿﺎﮞ ﻧﺎﻝ ﺻﻔﺎﯾﺎﮞ

ﮐﺮﮮ ﺑﺎﮞ ﺍﻻﺭ ﺍﺷﺎﺭﮦ ﺳﻮﮨﻨﮍﯼ ﺑﮭﻞ ﻭﯾﺴﻦ ﺷﺎﮦ ﻭﺕ ﺷﺎﮨﯿﺎﮞ ﺗﮯ ﺩﺍﻧﺎﯾﺎﮞ

ﮨﺘﮫ ﮐﻮﻟﮯ ﺑﺮﮒ ﭼﻨﺎﺭ ﺷﺎﻻ ﺭﮐﮭﮯ ﺳﺮ ﺗﮯ ﺑﮭﭩﮑﯿﺎﮞ ﺭﺍﮨﯿﺎﮞ ﺑﮩﻮﮞ ﭼﻨﮕﯿﺎﯾﺎﮞ

ﺍﻭﮌﮎ ﺳﻮﮨﻨﮍﯼ ﭼﺎﮎ ﺩﯼ ﺁﮈﮬﺎ ﺟﺲ ﻣﺠﮭﯿﮟ ﭘﯿﺎﮞ ﭼﺮﺍﯾﺎﮞ ﭼﮭﻮﮌ ﮐﮯ ﺷﺎﮨﯿﺎﮞ

ﻟﮏ

ﻟﮏ ﭘﺘﻼ ﺗﮯ ﻭﻝ ﮐﮭﺎ ﭼﻠﺪﯼ ﮨﻞ ﻭﯾﻨﺪﯼ ﺣﺴﻦ ﮐﺎﺋﻨﺎﺕ ﺍﮮ ﺗﮯ ﮐﯿﺎ ﺑﺎﺕ ﺍﮮ

ﺍﯾﮩﺎ ﻟﮏ ﺩﯼ ﻟﭩﮏ ﮨﮯ ﭨﮭﮏ ﻣﻮﮦ ﻟﯿﻨﺪﯼ ﺗﺎﮨﯿﮟ ﺟﮓ ﺳﺎﺭﺍ ﻣﺎﺗﺤﺖ ﺍﮮ۔ﺍﯾﺘﮭﮯ ﮐﺌﯽ ﮐﺎﻓﺮ ﭘﺌﮯ ﻣﺴﻠﻢ ﺗﮭﯿﺴﻦ ﭼﮭﮉ ﭘﻮﺟﺎ ﻻﺕ ﻣﻨﺎﺕ ﺍﮮ

ﺁﮈﮬﺎ ﺟﯿﻮﯾﮟ ﮈﭨﮭﺎ ﺣﺴﻦ ﺳﻮﮨﮍﯾﮟ ﺩﺍ ﺍﻭﯾﮟ ﭘﯿﺶ ﮐﺮﺍﮞ ﻭﺍﺭﺩﺍﺕ ﺍﮮ

ﻟﺖ

ﺟﯿﻮﯾﮟ ﺗﺨﺖ ﻃﺎﺅﺱ ﺳﺘﻮﻥ ﺍﻧﻮﮐﮭﮯ ﺍﻭﻧﻮﯾﮟ ﺍﺱ ﺳﻮﮨﻨﮍﯼ ﺩﯼ ﻟﺖ ﺍﮮ ﺗﮏ ﻟﮯ ﻭﺕ ﺍﮮ

ﮔﻮﮈﮮ ﺩﺍ ﮨﮏ ﻟﻮﮈﺍ ﺗﮑﯿﺌﮯ ﺳﮏ ﻭﯾﻨﺪﯼ ﺟﮕﺮ ﺩﯼ ﺭﺕ ﺍﮮ

ﺷﺎﻻ ﺧﯿﺮ ﺩﮮ ﭘﯿﺮ ﺍﭨﮭﺎﻭﮮ ﺳﻮﮨﻨﮍﯼ ﻧﮧ ﺭﻭﻧﺪ ﺳﭩﮯ ﻟﺞ ﭘﺖ ﺍﮮ

ﺁﮈﮬﺎ ﻏﻮﺭ ﺩﮮ ﻧﺎﻝ ﺟﻮ ﭨﻮﺭ ﮈﭨﮭﯽ ﮔﯿﺎ ﭼﮭﻮﮌ ﺟﺴﮯ ﭼﻮﮞ ﺳﺖ ﺍﮮ

ﭘﯿﺮ

ﻧﺮﻡ ﻧﻔﯿﺲ ﮨﻦ ﭘﯿﺮ ﺳﻮﮨﻨﮍﯾﮟ ﺩﮮ ﭼﻤﯿﮟ ﺍﺩﺏ ﺩﮮ ﺯﻣﯿﻦ ﺍﮮ ﺻﺪ ﺁﻓﺮﯾﻦ ﺍﮮ

ﭘﯿﺮ ﺍﭨﮭﺎﻭﮮ ﺗﮯ ﺭﭨﮭﮯ ﻣﻨﺎﻭﮮ ﺟﯿﮩﮍﺍ ﻧﮧ ﻣﻨﮯ ﺑﮯ ﺩﯾﻦ ﺍﮮ ﺧﺎﺹ ﻟﻌﯿﻦ ﺍﮮ

ﺍﯾﻨﺪﮮ ﻧﻘﺶ ﻗﺪﻡ ﺗﮯ ﭘﺮﯾﺎﮞ ﭼﻠﯿﺎﮞ ﭘﮍﮪ ﮐﮯ ﺛﻢ ﺁﻣﯿﻦ ﺍﮮ ﻧﺎﻝ ﯾﻘﯿﻦ ﺍﮮ

ﺁﮈﮬﺎ ﮐﻮﺋﯽ ﻧﺌﯿﮟ ﺛﺎﻧﯽ ﺩﻟﺒﺮ ﺩﺍ ﮈﭨﮭﺎ ﭘﮭﺮ ﮐﺸﻤﯿﺮ ﺗﮯ ﭼﯿﻦ ﺍﮮ ﻗﺴﻢ ﯾﺴﯿﻦ ﺍﮮ

ﺳﺎﻣﻨﮯ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﻣﮑﻤﻞ ﮨﻮﻭﻥ ﺗﻮﮞ ﺑﻌﺪ

ﺍﮮ ﻟﯿﻞ ﻧﮩﺎﺭ ﺗﮯ ﭼﮭﺎ ﮔﺌﯽ ﺍﮮ ﯾﺎ ﺯﻟﻔﺎﮞ ﮐﺞ ﻟﺌﯽ ﮐﻨﮉﺍﮮ ﭘﺌﮯ ﮔﺌﯽ ﮈﻧﮉ ﺍﮮ

ﮐﺠﮫ ﮔﮭﭧ ﺯﯾﺒﺎﺋﺶ ﻧﺌﯿﮟ ﺍﺱ ﺭﺥ ﺩﯼ ﮐﻮﺋﯽ ﮐﺮﺳﯽ ﮐﯿﻮﯾﮟ ﻭﻧﮉ ﺍﮮ

ﯾﺎﺍﻟﭩﺎ ﺭﺥ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺩﺍ ﮐﺮ ﮐﮯ ﮐﯿﺘﺎ ﯾﺎﺭ ﮔﮭﻤﻨﮉﺍﮮ

ﮨﻮﻭﮮ ﺍﻭﺟﮭﻞ ﮨﮏ ﭘﻞ ﻣﻮﻝ ﻧﮧ ﺁﮈﮬﺎ ﺍﮮ ﺍﮐﮭﯿﺎﮞ ﺩﯼ ﭨﮭﻨﮉ ﺍﮮ

کسے وِچھڑ گئے دا اچنڑا چِیتی خیال آوے تاں رو پویندا اے

کسے وِچھڑ گئے دا اچنڑا چِیتی خیال آوے تاں رو پویندا اے

کسے دے لب تے وی ہم سفر دا سوال آوے تاں رو پویندا اے

جدوکی سنگت دے تختوں ڈھٹی ایہہ زندگانی مکانڑ بنڑ گئی

اوہدے وچھوڑے دا دیہں مہینہ یا سال آوے تاں رو پویندا اے

اللہ پاک دے بعد جہان دے وچ بوہا تیرا تاڑ کے آئے هاں

اللہ پاک دے بعد جہان دے وچ بوہا تیرا تاڑ کے آئے هاں

تیرے مانڑ تے تخت نشیناں دے کئیی تخت لتاڑ کے آئے هاں

کوئی موت سوا کر وکھ نہی سگدا خط خوف دا پاڑ کے آئے هاں

پچهاں ہٹیاں درد ہٹیندا ای نہی کیوں جو بیڑیاں ساڑ کے آئے هاں

تُوہاں لَے لَے دِل بھاوِیں مُفت اچ لےلے اسیں وِکنڑ دے کانڑ جو آۓ ہاں
ساڈا شوق اے توہیاں دے ہتھ وِکیئے اسی اِس گل دے سدھراۓ ہاں
ہتھ موڑیں نہی سجنڑ بےقدراں وانگوں تیری سِک دے مول ستائے ہاں
پِچھاں ہٹنڑ حیات ہُنڑ وَس اچ کوئی نہی مُڈہوں بیڑیاں ساڑ کے آۓ ہاں

تُسیں مالک تاج محلاں دے ساڈی پکھی وی پکھیاں جہئی نئیں

تُسیں مالک تاج محلاں دے ساڈی پکھی وی پکھیاں جہئی نئیں

اِسے فرق توون تبدیل چا کیتائے تُہاڈی اگلی چھک سک رہی نئیں

تُہاڈے شہر اچ پتھر جھلیندا وتناں تساں راجیاں خبر وی لئی نئیں

تُہاتھے بخت جُو ہوئے تائیں ہینڑی خلقت تُہانوں درؔد دِسیندی پئی نئیں

ہتھ نپنڑ توں پہلے دس مینوں کدیں چھوڑ کے وگ نہ ویسیں

ہتھ نپنڑ توں پہلے دس مینوں کدیں چھوڑ کے وگ نہ ویسیں

میرے امن سکون تے خوشیاں نوں لا ہجر دی اگ نہ ویسیں

بنڑ چور غریب دے ھاہسیاں نوں کسے موڑ تے ٹھگ نہ ویسیں

مندے ویکھ کے بخت شریکاں وچ ڈھاہ نعیم دی پگ نہ ویسیں

قاصد عید سلسلہ وار دوہڑے

قاصد گھلیا عید دی آمد آمد سنڑ کے تے قاصد نوں آکھیا کہ ونج لگدیاں ول تے پچھ آ

ونج قاصد پچھ آ سجنــڑاں توں کائی عیدالفطر دے بارے

رت جگر دی ہجر سکائی ویندائے مکے پئے نی درداں مارے

ساڈے سـر توں آنــــڑ لہا جاوے ایہ بھار ہجــــر دے بھارے

بھاویں اگے پچھے انجم نئیں ملدا وڈا دہنہ تاں نال گزارے

قاصد جدوں ساری گل سنڑائی تے اگلیاں بڑے سخت لہجے نال آکھیا

بھاویں عید منائے بھاویں ستھر وچائے اسیں عید تے آونڑا کوئی نئیں

اسیں خوش ہائیں نویاں لگدیاں وچ اوہدا دل ولچاونڑاں کوئی نئیں

اودر توں انجـــــم ڈلانــدے نوں کِســـے آہرے لاونــــــڑاں کوئی نئیں

بھانویں ہجر دے بھار توں مـــر جاوے دیـــدار کـراونڑاں کوئی نئیں

جدوں انہاں قاصد نال انج دیاں گل کیتاں ہنڑ قاصد گلنڑ دا جواز تے بچیا کوئی نہ تے قاصد نوں آکھیا

اچھا قاصد میری اپنی قسمت جیویں نبھسی عید نبھا لیساں

اہ خوش رہے نویــاں لگــدیاں وچ میں من اپنڑاں پرچـا لیساں

اس سال وی لاشے ســـدھـراں دے میں کلہیاں انجم چا لیساں

ساری زندگی روندیاں نبھ گئی اے وڈے دہنہ وی نیر وہا لیساں

جدوں قاصد ایہ گلاں سنڑیاں تے قاصد نوں ترس آیا بغیر آکھے توں منت ہاڑہ کرن وگ گیا انہاندا رویہ نہ بدلیا انہاں اوہی گل کیتی .....

میں کوئی نئیں ولنڑاں ضد نہ کـــر تینوں قاصــــد کنج سمجھاواں

اوہنوں جیندیاں انجم دل آہندائے متھے قطعن وی میں نہ لاواں

میرے بھانـــڑیں کــدنڑ دا مـر گیا ہے بھـرے ہوکے یـا وت آہواں

جداں اس تے میرا سانگا ای کوئی نئیں کیویں رل کے عید مناواں

وڈے بول نہ بول محتاج ھو ویسیں اللہ پاک نوں فخر پسند نئیں

وڈے بول نہ بول محتاج ھو ویسیں اللہ پاک نوں فخر پسند نئیں

ڈنگ آخر شاھواں تے آویندن سدا راھندے بخت بلند نئیں

نہ جھنڑکیاں کر میر چن ماہی اج کوئی کیں دا پابند نئیں

ھکو اساں تیری سک رکھ باہندے آں سارا ملکھ عقیدت مند نئیں

کدی سانوں وی سجنڑ ملاہیں چا تیرا کے ونجنڑائیں مجبوری

کدی سانوں وی سجنڑ ملاہیں چا تیرا کے ونجنڑائیں مجبوری

تے اگے کئیں دی ٹیک تے جیندے ودے ہائیں او میرا بھنڑائیں بھول ضروری

میتھوں ڈھیر غریب وسیب اچ کوئ نؤں میری ہور نہ کر مشہوری

نت سجنڑ حیات توں اوڈھر کر کے گل ملکھ دی کر نئ پوری

ﮨﮏ ﺭﺍﺯ ﺩَﺳﺎ ﮐﮯ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﺍ ﻟﮩﮧ ﮔﺌﯽ ﻧﮩﻮﮞ ﺳَﺪﮬﺮ ﺑﻠّﭗ ﺩﯼ

ﮨﮏ ﺭﺍﺯ ﺩَﺳﺎ ﮐﮯ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﺍ ﻟﮩﮧ ﮔﺌﯽ ﻧﮩﻮﮞ ﺳَﺪﮬﺮ ﺑﻠّﭗ ﺩﯼ

ﺩﻭ ﺩﯾﻨﮩﺎﮞ ﺍﭺ ﺩﺷﻤﻨﮍﯼ ﺩِﺱ ﮔﺌﯽ ﺍﺉ ﻭﮈﮮ ﺳﺠﻨﮍ ﻧُﻤﺎ ﺳِﺮ ﮐﭗ ﺩﯼ

ﭼﻨﮕﯽ ﺩﺭؔﺩ ﺣﻔﺎﻇﺖ ﮐﯿﺘﯽ ﮨﯿﺊ ﻭﮈﮮ ﻟﮕﺪﯾﺎﮞ ﺑﮭﺮﻡ ﺩﯼ ﻟَﭗ ﺩﯼ

ﮨﮑﻮ ﺟﮩﺌﯽ ﮨﯿﺊ ﻓﻄﺮﺕ ﻗﺴﻢ ﺧﺪﺍ ﺩﯼ ﺑﺪﻧﺴﻠﮯ ﺳﺠﻨﮍ ﺗﮯ ﺳﭗ ﺩﯼ

سانگے ترٹنڑ تو بعد وی سجنڑاں نوں سجنڑاں دے ڈھیر حیا ھوندین

سانگے ترٹنڑ تو بعد وی سجنڑاں نوں سجنڑاں دے ڈھیر حیا ھوندین

جہڑے ویکھن پچھلیاں نبھیاں نوں اوہ لوک فیض دانا ھوندین

ایویں بختاں دے مانڑ تے سجنڑ ونجا نہیں اے ویلے دا پرتا ھوندین

میری اڈدی ریت تے طنز نہ کر دریا آخر دریا ھوندین

تینوں درد تاں پیار دا تخت دتا ہا نہوں سگیا بہہ تیری قسمت

تینوں درد تاں پیار دا تخت دتا ہا نہوں سگیا بہہ تیری قسمت

افسوس ہمیش دے وعدیاں دے تین پاس نہ رہ تیری قسمت

میرے بعد تیرے پل پل دیاں خبراں کوئی لے نہ لے تیری قسمت

تینوں شوق توں ڈھاک تے چایا ہا گیوں جانڑ کے ڈھہہ تیری قسمت

بچپن دے گڈھے ہوئے سانگے نوں کئیں موڑ تے لیک لوائی نئیں

بچپن دے گڈھے ہوئے سانگے نوں کئیں موڑ تے لیک لوائی نئیں 

توئیں جو پیا کیتائے حتی الوسع اجتائیں تکلیف جَنڑائی نئیں 

تیرے درد ناجائز سلوک دے وِچ اج تائیں تبدیلی آئی نئیں 

نِت دل جہئی شئے ٹھُکریندیاں وتنڑاں میرا چن ایہہ کھیڈ تاں کائی نئیں