لُٹ پۓ گٸ ادب دے گلشن وچ مُک محفلاں دا سنگھار گیا
باہیں کھول کے وین ردیف کرے ڈھۓ کافیاں دا مینار گیا
تمثیلاں اتے تشبیہاں نُوں بُھل جزبیاں دا اظہار گیا
ایہ دُنیا جھوک فنا دی ھے ہر کہیں نُوں آ اعتبار گیا
پہلے ”را سائیں“ ٹُریا دُنیا تُوں مخلُوق روا چودھار گیا
منڑ ”ملک رفیق“چا کنڈ کیتی سارے قول اقرا وسار گیا
”سائیں اختر“ اِنج ٹریا بنڑ وقت وی ماتم دار گیا
”مشتاق چمن رحمٰن“ٹرے مُک ہاسیاں دا کڑکار گیا
آٸ اِنج دی گھٹ ”تمیمی“دی قلعہ ادب دا ہو مسمار گیا
”پروفیسر ظفر سعید“ جیہا غزلاں دا ٹُر شاہکار گیا
”زخمی“ شہزادہ گیتاں دا کر سانگ جگر چوں پار گیا
”یاسین“ دا دُکھ وی گھٹ کوٸ نئیں ٹُر دوہڑیاں دا سردار گیا
سنگتاں دا مُہری ”نُور سمند“ چھڈ روندی سنگت دی ڈار گیا
من بھاونڑاں چہرا ”سوختہ“ دا ہو اکھ تُوں دور ہِنجار گیا
سُنج کر کے ٹُر گیا ”آصف شاہ“ دیہوں چوٹِیوں فضل اُبھار گیا
وڈا صدمہ اے ”سحر رمانے“ دا پھس ڈاہڈیاں دے وِچکار گیا
کیویں بُھلیۓ”شاکر مہروی“نُوں بہُوں سوہنا وقت گزار گیا
اِنج کوٸ نا لکھسی دھرتی تے جیویں غربت لِکھ ”ابرار“ گیا
ہر صِنف پنجابی شاعری دی ودی ڈاکراں مار کے روندی اے
اگے تھکے ہاسے ”عاقب“ صدمیاں دے اُتُوں ”آڈھا خان“ سہاگا مار گیا