پنجابی دوہڑے: 05/11/19

Saturday, 11 May 2019

جیہڑے بھکھ تس جھالن سنگ سنگتاں دے بھئ او کوئی نئیں لبھدے بندے

کوڑاں دی عام تجارت وچ ھن بھا بازار دے مندے

جنساں دی قیمت سانویں منگدن او اگوں تاجر لاگ تے چندے

کم ھمتوں ڈاڈھا ای تاج میاں پراں چھوڑ الفت دے دھندے

چلو وطن تے چلیے سجنڑاں نوں سارے یار کراونڑ عیداں

اوہ بہوں خوش ہوسنڑ عید دے دنہہ اساں نال ملاکے دیداں

اگے زخمی وچ پردیساں دے لگھ گئیاں ہن عمر رسیداں

اس وار تاں چلیے وطناں تے رکھی بیٹھن سجنڑ اُمیداں

میں وی وسنڑ دے قابل ہوگیا ہاں تیرے نال لڑا کے دیداں

میرے اُجڑے گھر وچ توئیں دے سنگ آں گئیاں ہن رل کے عیداں

اگوں اک پل زخمی دور نہ ہویں ہن توئیں تے ڈھیر اُمیداں

کر قتل نہ دئیں ارمان میرے چن بنڑ کے وانگ یزیداں

میرا دلبر جے توں آکھیں تاں تینوں پھلاں وچ تول نہ چھوڑاں

کائنات دےسکھ تیرےقدمی رکھ کے تینوں کر انمول نہ چھوڑاں

میں دل دی ہک اج رازپوشیدہ, گل کنگ کھول نہ چھوڑاں

تینوں لا کے اپنڑے سینے نال آئی لو یو بول نہ چھوڑاں

میری سک دفنا کے مکر گیائیں تاویں وقت نبھا کے ڈٹھا اے

اکھیں سکدیاں توہیں ٹھگباز دا راہ ترسا ترسا کے ڈٹھا اے

ہر آندے جاندے قافلے چوں پیا اڈیاں چا کے ڈٹھا اے

نہ آئیوں توں ابرار دا چن بوها سال میں لاہ کے ڈٹھا اے

لتھا بخت دا شمس دوپہراں توں انجے پیشی ڈیگر شام ہو گئی

خودغرضیاں دے بازار دے وچ سنگتاں جئی جنس نیلام ہو گئی

مایوسیاں وچ مشہور ہو کے میری غربت سیئت امام ہو گئی

اسے دکھ توں نیندر اکھیاں دی ساڈے کانڑ نظیر حرام ہو گئی

ﺍﺳﯽ ﺍﻭ ﺑﻨﺪﮮ ﻧﮩﻮﮞ ﺟوں ﺳﺠﻨﮍ ﺑﻨﮍﺍ ﮐﮯ ﻣﮍ ﻣﮑﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﺗﻮﮞ ﻭﻧﺠﯿﮯ

ﺳﻦ ﮔﮭﭩﯽ ﺍﮮ ﺟﺪﻧﮍ ﻟﭩﯿﻮﻧﮍ ﺩﯼ ﮐﯿﻮﮞ ﮈﺭ ﻧﻘﺼﺎﻥ ﺗﻮﮞ ﻭﻧﺠﯿﮯ

ﺑﮭﺎﺋﯿﻮﺍﻝ ﺩﮮ ﻭﯾﮑﮫ ﮐﮯ ﻣﯿﻠﮯ ﮐﭙﮍﮮ ﮐﯿﻮﮞ ﺑﮭﻞ ﭘﮩﭽﺎﻥ ﺗﻮﮞ ﻭﻧﺠﯿﮯ

ﮨﻮﻭﮮ ﻟﮕﺪﯾﺎﮞ ﻭﺍﺳﻄﮯ ﻧﯿﺖ ﻣﻠﻮﭨﯽ ﻟﮕﮯ ﺩﺭﺩ ﺟﮩﺎﻥ ﺗﻮﮞ ﻭﻧﺠﯿﮯ

تیریاں گلاں میریاں گلاں

جانڑ کے لوکاں پھیریاں گلاں

ساڈیاں گلاں کٹھیاں گلاں

کیتیاں کر کجھ مٹھیاں گلا

جبھ دے ہیٹھ لوکیاں گلاں

گلاں نال رلیاں گلاں

اہنوں ساے سمجھایاں گلاں

وت وی کم نا ایئاں گلاں

اور تینو کردے نہسے گلاں

ہسنے آسے پاسے گلاں

ہنڑ ہنجواں نال لوہڑا نئیں گلاں

کر کے ہنڑ پرتا نئں گلاں

گٙل ہیچ قاسم ول پے ویسین

گلاں کیتیاں گل پے ویسین

انہاں گل اچ قاسم پھس ونجنڑاں وت پھس کے آکھنڑاں خیر ھے

اساں گل نہ دسنڑی غیراں نوں انہاں دس کے آکھنڑاں خیر ھے

اساں نال رقیب دے لڑ پونڑاں انہاں رس کے آکھنڑاں خیر ھے

اساں رو کے آکھنڑاں مر گے ہائیں انہاں ہس کے آکھنڑاں خیر ھے

میری ذات خیرات فقیر دی ھے کسے پاٹے ہووے کشکول اچ آں

جہڑا چنڑ کے رکھ لئے کول اپنڑیں خوش بخت انسان دی گول اچ آں

میں کی ہاں قاسم کی بنڑیائیں ودا خود اپنڑیں پرچول اچ آں

نہی سر لگدی کوئی دس چھوڑے میں آپ اچ آں یا ڈھول اچ آں

کدی اسیں وی وطن دے شاہ ہاسے

کدی اسیں وی وطن دے شاہ ہاسے ساڈی جگ توں وکھری ٹھاٹھ ہائی

اُٹھاں آلیاں نال یارانے ہَن اُچی حد توں ڈھیر چوکاٹھ ہائی

کدی گِنڑیاں سجنڑ گِنڑیندے ناہن انج کنڈ تے مُلکھ دی ہاٹھ ہائی

میرے دشمنڑ اپنڑیں مونہوں آہدن کدی تاج وسیب دا راٹھ ہائی

بے فیض سجن تے ریت دا کوٹھا ذرا پیر ہٹا کے ویکھی

گلاں مٹھیاں تے نیت دا کھوٹا اعتبار جما کے ویکھی

کتا ڈگ بے فیض تو ودھ ہونداے آفتاب ازما کے ویکھی

تیری راکھی کردا مر ویسی چپا ٹوکر دا پا کے ویکھی

پرانہہ سٹ گھت درد غریب دا سانگا

پرانہہ سٹ گھت درد غریب دا سانگا ونج بیشک صاحب جاگیر ازما

آپے فرق جناب نوں دس ویسن نویں سنگت دا ظرف ضمیر ازما

نفرت دی چاڑ کے سولی تے میرے صبر دی یار اخیر ازما

پتہ لگدائے کیہڑا تھکدا ہے میں جگر ازمائیں توں تیر ازما

ﺗﺴﺎﮞ ﻓﺨﺮ ﺗﻮﮞ ﭼﭗ ﺍﺳﺎﮞ ﺍﺩﺏ ﺗﻮﮞ ﭼﭗ ﭼﭗ ﭼﺎﭖ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﺁﮔﺊ

ﭼﭗ ﺭﺍﻫﻨﮍ ﺩﮮ ﻋﺎﺩﯼ ﮐﺊ ﻧﺎﺳﮯ ﭼﭗ ﺍﻧﺪﺭﻭ ﺍﻧﺪﺭﻭ ﮐﻬﺎ ﮔﺊ

ﭼﭗ ﭼﭗ ﺩﮮ ﻭﭺ ﭼﭗ ﺭﮦ ﺭﻩ ﮐﮯ ﺳﺎڈﮮ ﺟﮕﺮ ﺗﮯ ﺯﺭﺩﯼ ﭼﻬﺎ ﮔﺊ

ﺗﺴﺎﮞ ﭼﭗ ﺩﺍ ﻣﺤض ﺍﺷﺎﺭﻩ ﮐﯿﺘﺎ ساڈی ﭼﭗ اﭺ ﻋﻤﺮ ویہا گئ

جتھے چھوڑ گیا ایں اوتھوں کیئی راہ پھٹدن راہ تکنڑ دے اوہ انداز نہ رہے

جھگی پائی ہے تائیں تنہائیاں دی کسے لگدے نوں اعتراض نآں رہے

مینوں ڈھلدی رت وچ معاف کیتوئی جدا راز ساڈے اج راز نہ رہے

اوداں عابد نوں آزاد کیتا ایئی جداں پر قابل پرواز نہ رہے

جیڑی ٹردیاں تئیں تصویر دتی اوہا اج تصویر وی چائ بیٹھاں

جیڑے نقش لوائے نی پیراں دے اوہا چم چم یار مٹائی بیٹھاں

آ دیکھ تاں سہی تیڈے ہجر دے وچ کیاں کملا حال بنڑائی بیٹھاں

تے عمر اٹھارہ سال اجاں میں ٹیک دیوار دی لائی بیٹھاں

قافیہ برسٹ درد غریب اے

متهے لگ پیاں رسنڑاں موڑ ملکھ توں پوچهنڑاں تیرا یار اصول عجیب اے

تیرے اس معمول توں هو نئیں سگنڑاں اساں ساری عمر قریب اے

اللہ واسطے نرمیاں کیتیاں کر هونی راج تے بخت نصیب اے

انجے کئیں دینہہ دل برادشتا هو کے مر ویسیا درد غریب اے

توں جانڑ تے جانڑن ھستیاں آلے زردار تے صاحب نصیب اے

گھل ویسنی مرضاں غرض دیاں لبھ گئے نی اصل طبیب اے

میں تاں رج کے کھادا

قافیہ برسٹ قسماں چائیں

میں کتھے کتھے تیرے حق دے وچ میرا محسن قسماں چائیں

گلاں کر کر ملکھ چا ہاں ساڑن تینوں کہڑی کہڑی جاگھ دسائیں

تینوں آکھیا ناہ میرا سب کجھ توں ایں مینوں سوچ کے ہار دیوائیں

بھلا سد تاں ویکھ کھلا تاج سدیندا ای پچھوں رکھ کے سر تے بائیں

جداں توساں تاں مل پردیس لیا اے کیہنوں دل دیاں یار سنڑائیں

دل کردا اے کئیں توں ماچس لۓ کے سارے وطن نوں اگ چا لائیں

گل کھنڈدی پئ اے پچھاں ہٹنڑ دی کر کدے رجھ گِیؤں وطن دا سائیں

قافیہ برسٹ ہاموں آہدھا بھاجڑ گھت نیٔیں

سجنڑاں دے مگروں لوڑ توں باہلی ہاموں آہدھا بھاجڑ گھت نیٔیں

چنگا راہسیں ریت دے ایرے تے میرے مانڑدے کهوٹے چهت نئیں

دلا ہاوں ہمتال تے مرضیاں آلا منی تیں مجبور دی مت نئیں

لگی سٹ ایئ درد تاں ھنڑ ودا آھنا ایں کسے بشر تے وسنڑا وت نئیں

پچھوں بھنیاں کونڑ پھدھائ دیندائ دھنگی بنڑدی ساجھ سنگت نئیں

جہڑے پھٹ توں مَلن رلائندے نئیں وہلی کملیا بھاجڑ

ساری زندگی تئیں بھائیوال دے ناں دے

ساری زندگی تئیں بھائیوال دے ناں دے اساں گاونڑ گاندیاں راہنڑائیں

نالے لوڈ سمجھ کے ہر ہک وادھا ہس ہس کے ساہندیاں راہنڑائیں

تیرا درد دوارا نئیں چھڈنڑاں بھانویں ٹھوکراں کھاندیاں راہنڑائیں

توں نت پیا جھنڑکاں نال اٹھا اساں وت وی آندیاں راہنڑائیں

ساری سک لہہ گئ اے سانگیاں دی ھکا گھاٹ جناب دی جھل کے

چلو سمجھ تاں آگئ جیونڑ دی تیری سنگت دی ھاٹھ اچ رل کے

ھنڑ اگلے سجنڑ سنبھال کے رکھیں متاں یاد پئ آوی ول کے

پچھاں کوئی نوں ھٹدے دیگر نوں کدی درد پچھاویں ڈھل کے

اسیں لا کے لگیاں نبھاونڑ دے عادی

تسیں صرف غرضاں مٹاونڑ دے عادی

اسیں بَھار سنگتاں دے چاونڑ دے عادی

تسیں بھَار توں سر بچاونڑ دے عادی

اسیں زندگی دا تے لاونڑ دے عادی

تسیں بِھیڑ وچ لَڑ چُھڑاونڑ دے عادی

اسیں اپنڑاں ترکا لٹاونڑ دے عادی

تسیں یار نوں لُٹ کے کھاونڑ دے عادی

اسیں حال بھُکھ اچ رلاونڑ دے عادی

تسیں گیت خوشیاں دے گاونڑ دے عادی

تسیں وی ھو آدم اسیں وی ھاں آدم

جے فرق اے تے بس درد فطرت دا فرق اے

اسیں روندیاں نوں ہساونڑ دے عادی

تسیں ہسدیاں نوں روواونڑ دے عادی

رل وسنڑ دی حسرت فوت ھو گئی بالآخر دل بیمار اچ

میری اودر دی فریاد نہ اپڑی تیری غفلت دے دربار اچ

مینوں دس تاں سہی کہڑی خامی ھاہ تیری نسل دے تابعدار اچ

کیوں میں الطاف دی واہ کائی نئیں تیری وسدی ساندل بار اچ